De dag begon alweer vroeg. Om negen uur moesten we klaar staan voor ons reisje naar de ambassade. Gelukkig is het maar tien minuten rijden naar de Nederlandse ambassade, dus dat was geen probleem. Lizl had een afspraak gemaakt en dat was onze ‘redding’: Het was erg druk bij de ambassade, maar wij mochten mooi op tijd onze aanvraag doen voor een noodpaspoort voor Gloria. Binnen tien minuten stonden we weer buiten. Zelfs de pasfoto werd in één keer goedgekeurd.
Prachtig op tijd leverde Lizl ons af bij het kantoor van Chrisna. Zij is, zeg maar, de directeur van Lesedi le Batho d.i. een uiterst waardevol project in Mabopane: Een township zo’n 45 kilometer buiten Pretoria. Wie ons de vorige keren heeft gevolgd heeft hier al eerder iets over kunnen lezen.
In Lesedi is Chrisna een nieuw project gestart waarover jullie hier de afgelopen week al eerder hebben kunnen lezen: Het Restore-project. Ter ondersteuning van het project mochten we haar 450 Euro aanbieden. Een geweldig bedrag waar ze zichtbaar door ontroerd was! Baie dankie dus aan hen die een bedrag hebben overgemaakt!
Met eigen ogen hebben we kunnen zien dat dit geld goed gebruikt wordt. Rond 11 uur waren wij vanmorgen bij Lesedi le Batho en de Restore-vrouwen (om de deelnemers aan het project zo maar even te noemen) hadden al een gesprekskring achter de rug. Rond 9 uur ’s ochtends worden zij opgehaald van de plek waar zij normaal gesproken staan om hun werk te doen. Zij worden met een busje opgehaald. De chauffeur van dat busje heeft zelf in het verleden veel te danken gehad aan Lesedi le Batho en daarom werkt hij deze dag voor een heel zacht prijsje voor het Restore-project. Geweldig!
Tegen 10 uur begint de gesprekskring. De social workers gaan met de vrouwen in gesprek over van alles en nog wat. Doel is om hun vertrouwen te winnen. Ze worden dus niet gedwongen om te praten over hun dagelijks leven. Er wordt geprobeerd hen te laten voelen, dat er mensen zijn die om hen zelf geven en die hen willen helpen een betere toekomst op te bouwen.
Na de gesprekskring gaan de vrouwen naar de cursus die ze hebben gekozen. Zij kunnen kiezen uit een computercursus, een soort van handvaardigheidscursus en een cursus in de bakkerij.
Tijdens het eten (rond 12 uur) konden wij met hen in gesprek gaan. Er waren vanmorgen weer zeven vrouwen aanwezig. Met zes van hen zaten wij aan tafel.
Het is heel duidelijk dat ze allemaal deze kans van harte aangrijpen. Ze voelen zich welkom en gezien. Op straat zijn zij slechts ‘wegwerpartikelen’; in Lesedi worden zij gezien zoals zij zijn: Waardevolle vrouwen, kinderen van God!
Op mijn vraag of de vrouwen elkaar al kenden vóórdat ze hier kwamen, luidt het antwoord: Ja! Zij helpen elkaar en vormen elkaars ‘vangnet’. Er is immers níémand die naar hen omkijkt! De eerste keer dat ze naar Lesedi toe kwamen, deden ze dat dan ook erg huiverig! Ze stapten immers wederom zomaar bij iemand in de auto zonder absoluut zeker te weten waar ze naar toe zouden gaan. En wie zal hen missen als het fout gaat...?
Daarin steunen deze vrouwen elkaar. Zíj kijken naar elkaar om en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat op elkaar te passen.
Na het eten werden de vrouwen opgehaald om weer naar huis gebracht te worden. Later die middag bleek dat de chauffeur hen ook nog even naar het voetbaltoernooi had gebracht waar wij ook nog te gast waren. Hij wilde hen nog een fijn uitje bezorgen, en dat lukte wonderwel!
Naast deze vrouwen mochten we in Lesedi ook de social workers ontmoeten die dagelijks werken met de bewoners van Mabopane. Zij staan voor hen klaar om hen te leren computeren, bakken, of naaien / kralenwerk doen. Ook is er een crèche en een schooltje. En in de fabriekshal worden wc-rollen gemaakt. In enorme rollen wordt het papier aangeleverd, waarna de werkers van Lesedi het papier op kleinere rollen (met precies genoeg velletjes papier per rol) draaien, om tenslotte de kleinere rollen in precies de juiste maat wc-rollen te snijden.
Terwijl wij rondkeken en met deze en gene in gesprek gingen, racete Chrisna druk heen en weer. Wat was het geval? Lesedi organiseerde vandaag een voetbaltoernooi voor jongeren. Het is deze week vakantie voor de scholen en dus hebben de jongeren weinig te doen. Om hen een leuke, goede activiteit aan te bieden, is het toernooi bedacht.
Nou, om een lang verhaal kort te maken: Er ging nogal iets mis bij het toernooi en dat was voor Chrisna toch echt een grote teleurstelling! Gelukkig konden de jongeren er prima om voetballen, dus die hebben een prachtige dag gehad! Wel in de brandende zon, maar goed, dat namen ze op de koop toe.
Op weg naar huis vroegen wij aan Chrisna wáár de Restore-vrouwen nu door het busje worden opgehaald. Zij was zo aardig om erbij langs te rijden. Ergens buiten Mabopane, aan een doorgaande weg, stonden ze daar op een parkeerterrein. Stoffig, droog, in een weinig hoopgevende omgeving. De zon schijnt dan misschien voor niets, maar verder kost het leven geld! Door de omstandigheden gedwongen hebben deze vrouwen geen énkele andere keuze dan op zo’n onwaardige manier geld te verdienen. Als ze ‘geluk’ hebben treffen zij vanavond klanten die netjes betalen voor de geleverde diensten. Als ze pech hebben worden ze beroofd, of weigert de klant achteraf te betalen. Ons gebed is dat God hen ook deze nacht zal bewaren en dat zij veilig en wel de zon weer over hun leven zullen zien opgaan!
Baie drukkies,
Ernst-Paul, Jolanda
Thabo, Kya en Gloria.
1 opmerking:
We hebben het vandaag een paar keer over jullie gehad en vooral veel aan jullie gedacht. Wat een bijzonder bezoek aan Lesedi en wat mooi dat we zo openlijk kunnen meelezen! Dank hiervoor en eigenlijk vooral aan die dappere vrouwen die vechten om te overleven en gezien te worden!! Diep respect!
Een reactie posten